«شرع لكم من الدّين ما وصّى به نوحاً و الّذى أوحينا إليك و ما وصّينا به إبراهيم و موسى و عيسى أن أقيموا الدّين و لا تتفرّقوا فيه»(306) نكاتى از آيه‏ى فوق استفاده مى‏شود:

 الف - شرايع الهى و اديانِ مستند به وحى، فقط شرايع مذكور در آيه است؛ يعنى شريعت نوح، ابراهيم، موسى، عيسى‏عليه السلام و محمدصلى الله عليه وآله. چون اگر شريعت ديگرى بود، بايد در اين آيه كه مقام بيان جامعيت شريعت اسلام است، نام برده مى‏شد، و لازمه‏اش اين است كه قبل از حضرت نوح‏عليه السلام، شريعت و قوانينى در جوامع بشرى آن روز وجود نداشته تا در رفع اختلافات اجتماعى روزمرّه به كار رود.

 ب - انبيايى كه بعد از نوح‏عليه السلام تا زمان ابراهيم‏عليه السلام مبعوث شدند، همه پيرو شريعت نوح‏عليه السلام بوده‏اند و پيامبرانى كه بعد از ابراهيم‏عليه السلام و قبل از موسى‏عليه السلام بودند، تابع شريعت ابراهيم‏عليه السلام و انبياى بعد از موسى‏عليه السلام و قبل از عيسى‏عليه السلام پيرو شريعت موسى‏عليه السلام و پيامبران بعد از عيسى‏عليه السلام تابع شريعت آن حضرت بوده‏اند.
 ج - انبياى صاحب شريعت كه قرآن كريم ايشان را اولوالعزم خوانده، تنها همين پنج نفرند. چون اگر پيامبر اولوالعزم ديگرى بود، بايد در اين آيه كه مقام مقايسه‏ى اسلام با ساير شرايع است، نامش برده مى‏شد و آيه‏ى شريفه‏ى «و اذ أخذنا من النّبييّن ميثاقهم و منك و من نوح و إبراهيم و موسى و عيسى بن مريم»(307)نيز مؤيّد اين معناست.(308)